آواره و سایه اش

آواره و سایه‌‌اش
سیصد‌و‌پنجاه پارة فلسفی از فریدریش نیچه. در کتاب آواره و سایه‌اش، که در اصل دومین فصل جلد دوم کتاب انسانی، بس بسیار انسانی نیچه است، اما به صورت کتابِ مستقل نیز چاپ شده، نیچه در صدد خلاص کردن خود از قیدِ رمانتیسم است. او در این اثر، چنانکه در یادداشت علی عبداللهی بر ترجمۀ فارسی آن اشاره شده، «به زیرکی ماری‌ست که به آسانی پوست می‌اندازد و از خطر رمانتیسم می‌جهد.» علی عبداللهی در این یادداشت، برای آشنایی خواننده با پیش‌زمینۀ اثر، دربارة بخش‌های دیگر کتاب انسانی، بس بسیار انسانی هم توضیحاتی داده است.
آواره و سایه‌اش از آثار اواخر دورة نخست تفکر نیچه است. این اثر با گفت‌وگویی میان آواره و سایۀ او، که سایه آغازگر آن است، شروع می‌شود. پس از این گفت‌وگو، سیصد و پنجاه پارة فلسفی دربارة اخلاق، طبیعت، ادبیات، موسیقی و... می‌آید و بعد دوباره آواره و سایه مشغول گفت‌وگو می‌شوند.
نیچه در این اثر خود نیز مانند سایر آثارش اندیشه‌های خود را نه به صورت آکادمیک و نظام‌مند، بلکه در قالب پاره‌هایی شعرگونه بیان می‌کند؛ پاره‌هایی که آمیزة شعر و فلسفه‌اند و همچون دیگر آثار این فیلسوف آلمانی، حاویِ تردیدهایی بنیان‌برانداز در باورهای رایج و تثبیت‌شده، به قصد رهایی از قیود گذشته و خلقِ اندیشه و جهانی نو.
آواره و سایه‌اش با ترجمه و مقدمۀ علی عبداللهی در نشر مرکز منتشر شده است. ترجمۀ فارسی این کتاب با بخشی با عنوان «نیچه در ایران» و نیز کتابشناسی آثار نیچه در زبان فارسی همراه است.
دربارة نویسنده: فریدریش ویلهلم نیچه(1900 – 1844)، فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک آلمانی.