صدای پای سهراب

مهدی افشار در ابتدای کتاب صدای پای سهراب اینچنین آورده است:
سهراب را نمی‌دانم شاعر نقاش بخوانم یا نقاش شاعر، چرا که اگر نگویم همه، بسیاری از اشعارش آن‌چنان تصویری است و آن‌چنان با تخیلات صورت‌گری آمیخته است که خواننده شعرهایش، تصویری را که شاعر اراده کرده در برابر چشمان خویش می‌بیند و در همان حال نقاشی‌هایش آن‌چنان ذهنی است که به بیان شاعرانه نزدیک‌تر است تا آفرینش‌ها و نقش‌زنی‌های یک هنرمند نقاش.
اما این تنها خصوصیت شعر سهراب نیست، که شعرش وجه دیگری نیز دارد که به آن طراوت و جلوه‌یی خاص می‌بخشد و آن «شکوه زندگی‌ست» که در شعرش جاری است و سهراب با همه خلاقیت‌های ذهنی‌اش در محدوده ذهن خویش باقی نمانده، و از روزن تن سر برون آورده و نگاهی دارد مهربان و پر از عاطفه به پیرامون خویش؛ و همین عنصر حیات است که شعر او را جلایی و شکوهی دیگر می‌بخشد.
با این نگرش بود که به سراغ شعر سهراب رفتم تا از میان آن همه بهترین‌ها، باز هم بهترین‌ها را برچینم و چنین است حاصل کار که پیش روی شماست: زیباترین تصویرها و زنده‌ترین خیالات. بی‌گمان اگر فرصت و فضای بیش‌تری برای گزینش داشتم بازهم جلوه‌های دیگری از شعر سهراب را پیش‌روی شما به نمایش می‌گذاشتم.