علف شبانه

علف شبانه
داستانِ بازیابی زمان سپری‌شده و رویارویی با تکه‌ای از گذشته و کند و کاو در آن. پاتریک مودیانو در رمان علف شبانه از خاطره‌ای سخن می‌گوید که معلوم نیست آنچه از آن که در حافظه راوی و شخصیت اصلی داستان مانده چقدر عین واقعیت و چقدر آمیخته به خواب و رؤیاست. راوی، که آدمی تنهاست، حین پرسه‌زنی در پاریس یاد خاطره‌ای عاشقانه می‌افتد و گویی خود و معشوق ایام قدیمش را حی و حاضر در خیابان می‌بیند. این خاطره راوی را با معمایی درگیر می‌کند که مربوط به گذشته است و مربوط به زنی که راوی در سالهای دور عاشق او بوده است و مقطعی از زندگی‌اش، به واسطه این زن، به آدمها و اشخاصی دیگر گره خورده است. راوی اما ابتدا درباره ماهیت این خاطره و جزئیات آن مردد است. در بخشی از این رمان می‌خوانید: «...در آن دوران، خودِ من همیشه از آن محله که شروع کرده بودند به خراب‌کردنش، پیاده رد می‌شدم؛ از کنارِ زمین‌های بایر، آپارتمان‌های کوچک با پنجره‌های محصور، تکه‌هایی از خیابان بین تل‌هایی از آوار، انگار بعدِ بمباران بود. و این اتومبیل قرمز پارک‌شده در آن‌جا، بوی چرمش، این نقطه روشن که به برکتِ آن، خاطرات بازمی‌گردند.
خاطرات؟ نه. در آن یکشنبه‌شب، دست آخر متقاعد شدم که زمان بی‌حرکت است و اگر من واقعاً داخل آن روزنه سُر بخورم، همه‌چیز را دست‌نخورده باز خواهم یافت...»
رمان علف شبانه با ترجمه و مقدمه شبنم درویش در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: پاتریک مودیانو (- 1945)، داستان‌نویس فرانسوی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سال 2014 میلادی.