هستی

کتاب «هستی» اثر رولو می، ارنست انجل، هانری ف. النبرگر، ترجمه سپیده حبیب، نشر نی
ده مقاله که می‌توان آنها را به عنوان متون مرجع در روان‌شناسی و روان‌درمانی اگزیستانسیال به شمار آورد. کتاب «هستی» شامل مجموعه مقالاتی به قلم گروهی از نویسندگان است که آنها را می‌توان پایه‌گذاران روان‌درمانی اگزیستانسیال در نیمه دوم قرن بیستم در اروپا دانست.
نویسندگان کتاب «هستی» همگی از چهره‌های مطرح و معتبر روان‌کاوری فرویدی هستند و برخی از آنها همچون لودویگ بینزوانگر از دوستان نزدیک فروید بوده‌اند.
کتاب «هستی» سه ویراستار دارد که عبارتند از رولو می، ارنست انجل و هانری ف. النبرگر. این هرسه چهره‌های شناخته‌شده‌ای هستند و نکته قابل توجه این که اروین یالوم با خواندن مقدمه رولو می در کتاب «هستی» به این رویکرد علاقه‌مند شده و بعدتر درسنامه روان‌درمانی اگزیستانسیال را نوشته است.
مقالاتی که در کتاب «هستی» گردآوری شده‌اند بیش از همه برای علاقه‌مندان به فلسفه، روان‌شناسی و روان‌درمانی قابل توجه و خواندنی‌اند اگرچه مخاطبان عام نیز می‌توانند با کتاب ارتباط برقرار کنند.
کتاب «هستی» اولین‌بار در سال 1956 منتشر شد و به عنوان اثری مرجع در زمینه روان‌درمانی اگزیستانسیال شناخته شده است.

مروری بر کتاب «هستی»
شاخه‌ها و رشته‌های مختلف علمی بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند و به عبارتی یکدیگر را تکمیل می‌کنند و روان‌کاوی و فلسفه نیز در موارد متعددی به یکدیگر پیوند خورده‌اند. مقالاتی که در کتاب «هستی» گردآوری شده‌اند به قلم نویسندگانی است که برای رفع کاستی‌های روان‌کاوری و در جستجوی رویکردی انسان‌مدارتر به سراغ فلسفه رفتند و زبان فلسفه اگزیستانسیال را به رشته خودشان ترجمه کردند.
مترجم فارسی کتاب «هستی» در بخشی از مقدمه‌اش نوشته که یکی از مهم‌ترین نکاتی که از این کتاب می‌آموزیم تعریفی است که در آن از فلسفه اگزیستانسیال به دست داده می‌شود و وجوهی از این فلسفه که در درمان کاربرد دارد. او می‌گوید به این دلیل است که معتقد است علاقه‌مندان به این رویکرد روان‌درمانی در ایران می‌توانند بسیار از این کتاب بیاموزند.
کتاب «هستی» با یادداشت مترجم فارسی و دیباچه‌ای به قلم رولو می آغاز می‌شود. بخش اول کتاب با پیشگفتاری از رولو می با عنوان «خاستگاه و اهمیت جنبش اگزیستانسیال در روان‌شناسی» آغاز می‌شود و همچنین مقاله دیگری از او با عنوان «اثرگذاری روان‌درمانی اگزیستانسیال» و مقاله‌ای از هانری ف. النبرگر با عنوان «درآمدی بالینی بر پدیدارشناسی روان‌پزشکی و تحلیل اگزیستانسیال» نیز در بخش اول کتاب «هستی» آمده‌اند.
بخش دوم کتاب «هستی» با عنوان پدیدارشناسی شامل این مقالات است: «یافته‌ها در یک مورد از بیماری افسردگی اسکیزوفرنیک» از اویگن مینکفسکی، «ادارک‌شناسی و توهم‌ها» از اروین و. اشتراوس و «دنیای بیمار وسواسی» از و. ا. فون گپساتل.
«تحلیل اگزیستانسیال» عنوان سومین بخش کتاب «هستی» است. این بخش شامل این مقالات است: «مکتب فکری تحلیل اگزیستانسیال» از لودویگ بینزوانگر، «جنون به مثابه پدیده‌ای در تاریخچه زندگی و به مثابه بیماری روانی: سرگذشت الیزه» از لودویگ بینزوانگر، «سرگذشت الن وست؛ یک مطالعه بالینی- انسان‌شناسانه» از لودویگ بینزوانگر و «اقدام به قتل یک روسپی» از رولانت کن.
رولو می می‌گوید کتاب «هستی» حاصل چهار سال کار طاقت‌فرسا بوده است. او در مقدمه مفصل‌اش به برخی از پرسش‌هایی که در این کتاب به آن‌ها پرداخته شده اشاره کرده است. یکی از این پرسش‌ها این است: آیا می‌توانیم یقین داشته باشیم بیمار را آن‌گونه که واقعاا هست می‌بینیم و او را با واقعیت موجودش می‌شناسیم یا فقط بازتابی از نظریه‌های خودمان درباره او را می‌بینیم؟ رولو مو درباره این موضوع نوشته: «قطعا هر روان‌درمانگری در زمینه الگوها و ساز و کار رفتار انسانی دانش خویش را دارد و با نظامی از مفاهیم که مکتب مورد علاقه‌اش پدید آورده کار می‌کند. این نظام مفهومی برای انجام مشاهدات علمی ضروری است. ولی پرسش خطیر همواره به پلی اشاره دارد که میان این نظام و بیمار زده می‌شود: چگونه می‌توانیم یقین پیدا کنیم که نظام ما ــ که اصولش تحسین‌برانگیز است و به‌زیبایی آراسته شده ــ از اساس با این آقای جونز، همین واقعیت زنده‌ای که روبه‌روی ما در اتاق مشاوره نشسته، ارتباط دارد؟ از کجا معلوم که این فرد خاص نیازمند نظامی دیگر و چارچوب سنجش کاملا متفاوت دیگری نباشد؟ و از کجا معلوم که این فرد یا هر فرد دیگری در این موقعیت، درست به همان میزانی که ما بر انسجام منطقی نظام خودمان تکیه می‌کنیم، از کندوکاو ما طفره نرود و مثل ماهی از میان انگشتانِ علمی ما نلغزد؟»
یکی دیگر از پرسش‌هایی که رولو می در کتاب «هستی» مطرح کرده این است که از کجا بدانیم که بیمار را در دنیای واقعی‌اش می‌بینیم، دنیایی که در آن زندگی می‌کند و می‌جنبد و وجود دارد و برای او منحصربه‌فرد و عینی است ولی با نظریه‌های کلی فرهنگی ما فرق دارد؟ ممکن است ما هرگز در دنیای او سهیم نشده باشیم و آن را مستقیما نشناخته باشیم، درحالی‌که اگر می‌خواهیم فرصت شناخت این فرد را پیدا کنیم، باید آن دنیا را بشناسیم و تا حدودی در آن حضور یابیم.
می در مقدمه کتاب «هستی» می‌گوید که پرسش‌هایی این‌چنین انگیزه برخی روان‌پزشکان و روان‌شناسان اروپایی شد که بعدها جنبش تحلیل دازاین یا تحلیل اگزیستانسیال را شکل دادند.
لودویگ بینزوانگر را می‌توان سخنگوی اصلی این رشته قلمداد کرد که درباره این شاخه از روان‌درمانی این چنین توضیح داده که: «جهت‌گیری پژوهشی اگزیستانسیال در روان‌پزشکی حاصل نارضایتی از تلاش‌های متداول موجود برای دستیابی به درک علمی در روان‌پزشکی است... روان‌شناسی و روان‌درمانی دانش‌هایی هستند که در واقع درباره بشرند، نه اصلا درباره فردی از لحاظ ذهنی بیمار، بلکه درباره بشر به‌واسطه بشربودنش. درک تازه ما از آدمی، که آن را مدیون تحلیل هستی هایدگر هستیم، بر این مفهوم جدید استوار شده است که نمی‌توان بشر را براساس یک نظریه شناخت ــ حال آن نظریه مکانیکی باشد، زیست‌شناختی باشد یا روان‌شناختی...».

درباره می، النبرگر و انجل نویسندگان کتاب «هستی»
رولو می (1994-1909) روان‌شناس و نویسنده امریکایی و از استادان و دوستان یالوم است. او پدر روان‌درمانی اگزیستانسیال در امریکا لقب گرفته است.
ارنست انجل (1986-1894) شاعر، نمایش‌نامه‌نویس، منتقد فیلم و نمایش، کارگردان و ناشر اتریشی است که بعدها روان‌شناس شد و در دوره‌ای با رولو می در نوشتن کتاب همکاری کرد.
هانری ف. النبرگر (1993-1905) روان‌پزشک، مورخ طب و جرم‌شناس کانادایی است. مهم‌ترین اثرش کتاب «کشف ناخودآگاه» است که مطالعه دائره‌المعارفی تاریخ روان‌پزشکی پویه‌نگر به شمار می‌آید. او را به پایه‌گذاری تاریخ‌نگاری در روان‌پزشکی می‌شناسند.

درباره ترجمه کتاب «هستی»
کتاب «هستی» با ترجمه سپیده حبیب در نشر نی منتشر شده است.
سپیده حبیب، متولد 1349، مترجم و روان‌پزشک ایرانی است. او پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه در مدارس فرهاد و هدف در رشته پزشکی به ادامه تحصیل پرداخت و تخصص روان‌پزشکی‌ را در دانشگاه علوم پزشکی سپری کرد. سپیده حبیب هم به طبابت می‌پردازد و هم به ترجمه آثاری در زمینه روان‌شناسی مشغول است. «چگونه یونگ بخوانیم»، «هستی»، «موضوع مرگ و زندگی»، «عشق و اراده»، «روان‌درمانی اگزیستانسیال»، «هنر درمان»، «مامان و معنای زندگی»، «درمان شوپنهاور» و «وقتی نیچه گریست» برخی از ترجمه‌های او هستند.