تسخیرشدگان

آلبرکامو، نویسنده، فیلسوف و روزنامه‌نگار، نمایش‌نامه تسخیرشدگان را براساس رمانی به همین نام از داستایفسکی نوشته است. روانکاوی و بررسی زوایای روانی شخصیت‌های داستان از ویژگی منحصر به فرد آثار داستایوفسکی است. داستان کتاب را می‌توان نسخه‌ای از حوادث واقعی دانست که در زمان نگارش کتاب اتفاق می‌افتاد. داستایفسکی در «تسخیرشدگان» استدلال می‌کند که فراموش کردن موازین اخلاقی و انسانی به خاطر افکار آزادی‌خواهانه به نوعی تمامیت‌خواهی و استبداد بدتر از گذشته منجر می‌شود. «تسخیرشدگان» کارگرها و اوضاع آن‌ها را در وقایع سیاسی کشور به تصویر می‌کشد و با چیره‌دستی با این قشر جامعه همزاد پنداری می‌کند و مقابل آن تصویری خشونت‌آمیز برای تندروهای وقت روسیه ترسیم می‌کند. کامو این رمان داستایفسکی را در جوانی خوانده بود و تخیلش سخت از آن تأثیر گرفته بود. به نظر ژرمن بره، «تسخیرشدگان» کامو کتابی است که اهمیتی حیاتی دارد، تا بدان حد که او آن را «چرخه تازه ای» در آثار کامو تلقی می کند. «تسخیرشدگان نوعی تخلیه نهایی پیش از حرکت به سوی چرخه تازه ای است که طراحی کرده بود و با آدم اول آغاز می شد، چرخه ای که موضوع آن نوع خاصی از عشق بود و تصادف اتومبیل در جاده پاریس آن را ناتمام گذاشت»