ننامیدنی

ننامیدنی
سومین رمان از سه‌گانه ساموئل بکت که با رمان مالوی آغاز می‌شود، با مالون می‌میرد ادامه می‌یابد و با ننامیدنی به پایان می‌رسد. ننامیدنی حد نهایی آن فرایند محو و انهدامی است که در دو رمان قبلیِ این سه‌گانه آغاز و پی گرفته شده بود. در ننامیدنی همه چیز، از عناصر کلاسیک داستان‌نویسی تا خود جهان و هرچه در آن هست، گویی محو و متلاشی شده است و کلمات گویی در درون یک سکوت بزرگ قرار گرفته‌اند. نه هویت راوی رمان مشخص است و نه زمان و مکان و نه خود آن چیزی که روایت می‌شود. کلمات در فضایی محو و پر از تردید و نفی و انهدام، در میان اجسام، اشخاص، افکار و معناها و مفاهیم فروپاشیده و پر از تناقض پیش می‌روند. در بخشی از این رمان می‌خوانید: «سکوت، پایان، آغاز، دوباره آغاز، چگونه می‌توانم این را بگویم، این‌ها همگی کلمات است، تمام چیزی است که دارم، و تعدادشان هم زیاد نیست، کلمات عقیم می‌مانند، صدا عقیم می‌ماند، بگذار همین‌طور باشد، این را خوب می‌دانم، سکوت می‌شود، لبریز از نجواها، فریادهای دوردست، سکوت همیشگی، خسته از گوش کردن، خسته از انتظار، در انتظار صدا، فریادها فروکش می‌کنند، مانند تمام فریادها، یعنی پایان می‌گیرند، نجواها بازمی‌ایستند، دست می‌کشند، صدا باز آغاز می‌شود، تلاش را باز آغاز می‌کند، حالا سریع پیش از آن‌که چیزی باقی نماند، صدایی باقی نماند، هیچ‌چیزی به جز هسته‌ی نجواها، فریادهای دوردست...»
ننامیدنی با ترجمه مهدی نوید در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: ساموئل بکت (1989 – 1906)، نمایشنامه‌نویس، داستان‌نویس و شاعر ایرلندی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سال 1969 میلادی.
رتبه گودریدز: 4 از 5.