کنار دریا

کنار دریا
داستان سفری تلخ. ورونیک اولمی در رمان «کنار دریا» داستان مادری را روایت می‌کند که دو پسرش را با آخرین اتوبوس شب به سفری در کنار دریا می‌برد. اما حوادثی تلخ در انتظار مسافران است. نویسنده پیش از وقوع این حوادث فضا و حال و هوا را به گونه‌ای می‌سازد که گویی می‌خواهد مخاطب را برای آنچه مادر و فرزندانش در پیش خواهند داشت آماده کند. روزنامه ایندیپندنت این رمان را با تراژدی‌های کلاسیک مقایسه کرده است. از رمان «کنار دریا» اقتباسی نمایشی و در قالب مونولوگ هم روی صحنه رفته است. در بخشی از این رمان می‌خوانید: «وقتی از خواب بلند می‌شوم سخت است. حتی نمی‌دانم کجا هستم، ساعت چند است، چه‌کار باید بکنم. بیشتر اوقات از ساعت تعطیلی مدرسه جا می‌مانم. شرمنده‌ام. با سرعت به سمت مدرسه می‌روم. کوین همین‌طور که کنار در ورودی منتظر من است، گریه می‌کند. همیشه می‌ترسد. نه برای خودش. برای من. من این‌قدرها هم ضعیف نیستم؛ اما شرمنده‌ام.
سفر با اتوبوس طولانی بود، بیش از حد طولانی. تاریک بود. نمی‌توانستیم مناظر اطراف را نگاه کنیم و برای همین، نه می‌دانستیم کجا هستیم، نه به کجا می‌رویم. در تاریکی بودیم، در سروصدا. چراغ‌برق‌ها را رد می‌کردیم. از کامیون‌ها سبقت می‌گرفتیم؛ اما دقیقاً برای رفتن به کجا؟
شیشه‌ها پر از بخار بود. کوین با انگشتش شکل‌هایی کشید. خانه‌های کوچک کج‌ومعوج، آدم‌هایی بدون دست. آدم‌های کوین هیچ‌وقت دست ندارند. دست‌هایشان پشت سرشان است. این چیزی است که وقتی از او می‌پرسیم پس دست‌های آدم‌ها کجا رفته، می‌گوید.»
«کنار دریا» با ترجمه آوا قائمی در نشر چترنگ منتشر شده است.
درباره نویسنده: ورونیک اولمی (- 1962)، نمایشنامه‌نویس و داستان‌نویس فرانسوی.