ابرها بزرگ بودند و سفید بودند و در گذر

ابرها بزرگ بودند و سفید بودند و در گذر
داستان مردی ساکن برلین که «خود را رمان می‌نامید به این امید که این اسم برایش موفقیت به همراه آورده و خوشبختش کند.» ماتیاس چوکه در رمان ابرها بزرگ بودند و سفید بودند و در گذر با طنزی تلخ از پوچی و ملال زندگی‌ای یکنواخت می‌گوید. شخصیت اصلی این داستان مردی است با زندگی‌ای کسالتبار، یک معشوقه، مادری سالخورده، عمه‌ای در آمریکا و یک دوست. دوست و مادرِ مرد هر دو از زندگی سیرند و همواره از او می‌خواهند که یک روز بیاید و کارشان را یکسره کند. مرگ و ملال زندگی از درونمایه‌های اصلی این داستان هستند. در بخشی از این رمان می‌خوانید: «رمان هر روز صبح ساعت شش از تختش بیرون می‌آمد و از کوک کردن ساعت جیبی‌اش که سال‌ها بود هر روز چهل و سه ثانیه به‌دنبال زمان روان بود، شاد می‌شد. هر بار که میزانش می‌کرد، فکر می‌کرد: عجب چیز شگفت‌انگیزی! چه وفایی!
هوایی که شهر را از خود انباشته بود، هم‌چنان متراکم، نمور و گرم بود. وقتی بادی به جنبش درمی‌آمد، هوای شرجی را مثل یک خمیر‌هم‌زن هم می‌زد. با این کار چیزی عوض نمی‌شد و باد خنکی نمی‌آورد.
رمان وسط آن هوای شرجی بود. فرقی نمی‌کرد همش زده بوده باشند یا راکد مانده باشد، رمان حس می‌کرد مثل گوشتی که با حرارت کم پخته می‌شود دارد آرام‌آرام از پا می‌افتد.»
ابرها بزرگ بودند و سفید بودند و در گذر با ترجمه ناصر غیاثی در نشر نو منتشر شده است.
درباره نویسنده: ماتیاس چوکه (- 1954)، داستان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و فیلمساز سوئیسی.
رتبه گودریدز: 3 از 5.