هوشنگ گلشیری

هوشنگ گلشیری، متولد 1316 در اصفهان و درگذشته به سال 1379، داستان‌‌‌‌نویس و منتقد ادبی ایرانی بود. او همسر فرزانه طاهری، مترجم ایرانی، و پدر باربد گلشیری، هنرمند ایرانی، بود. گلشیری از نویسندگان مدرن مطرح و سرشناس ایرانی است و از او به‌‌‌‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین داستان‌‌‌‌نویسان معاصر زبان فارسی یاد شده است. گلشیری همچنین از بنیان‌‌‌‌گذاران حلقۀ ادبی موسوم به «جنگ اصفهان» و از بانیان کارگاه‌‌‌‌های داستان‌‌‌‌نویسی در ایران بود. توجه به نقش برجستۀ زبان در داستان، جریان سیال ذهن و تلفیق شیوه‌‌‌‌های روایتگری در ادبیات کهن فارسی با شیوه‌‌‌‌های مدرن داستان‌‌‌‌نویسی غربی از ویژگی‌‌‌‌های سبکی آثار هوشنگ گلشیری هستند. رمان «شازده‌‌‌‌احتجاب»، که بهمن فرمان‌‌‌‌آرا فیلمی مشهور به همین نام را براساس آن ساخت، معروف‌‌‌‌ترین اثر هوشنگ گلشیری است. از دیگر آثار او می‌‌‌‌توان به رمان‌‌‌‌های «آینه‌‌‌‌های دردار» و «برۀ گمشدۀ راعی» و مجموعه داستان‌‌‌‌های «نمازخانۀ کوچک من» و «دست تاریک، دست روشن» اشاره کرد. از گلشیری آثاری هم در نقد ادبی منتشر شده که کتاب دوجلدی «باغ در باغ» از جملۀ آن‌‌‌‌هاست. او همکاری با مطبوعات مختلف، از جمله مجله‌‌‌‌های «آدینه» و «جنگ اصفهان»، را نیز در کارنامۀ کاری خود داشت و مدتی هم سردبیر مجلۀ «کارنامه» بود. هوشنگ گلشیری در سال 1376 جایزۀ لیلیان هلمن / دشیل همت و در سال 1378 جایزۀ صلح اریش ماریا رمارک را دریافت کرد.