سید علی صالحی

سید علی صالحی، متولد 1334 در روستای مَرغاب از توابع ایذۀ بختیاری استان خوزستان، شاعر و داستان‌نویس ایرانی است. صالحی از جمله شاعرانی‌ست که در دهۀ 50 خورشیدی شعر موسوم به «موج ناب» را در شعر معاصر ایران پایه گذاشتند. او بعدها شعر گفتار و فراگفتار را بنیان گذاشت. صالحی در شش‌سالگی، به دلیل شیوع بیماری حصبه در مرغاب، با خانواده‌اش به مسجد سلیمان کوچ کرد. اولین شعرهایش را ابوالقاسم حالت در مجلۀ محلی شرکت نفت مسجد سلیمان منتشر کرد. در اردیبهشت 1358 به تهران رفت و در پاییز همان سال وارد دانشکدۀ هنرهای دراماتیک شد. آنجا در رشتۀ ادبیات به تحصیل پرداخت و نیز عضو کانون نویسندگان ایران شد. در سال 1360 در مهد کودک لیلی مشغول به کار شد. آنجا برای کودکان قصه می‌گفت. این دوره برای او دورۀ آرامش بعد از حوادثی بود که برایش رخ داده بود. صالحی مدتی هم دبیر سرویس ادبی و صفحۀ شعر مجلۀ «دنیای سخن» بود و در دفتر همان مجله کارگاه شعری دایر کرد. از دفتر شعرهای سید علی صالحی می‌توان به «نامه‌ها»، «نشانی‌ها»، «عاشق‌شدن در دی‌ماه، مُردن به‌وقت شهریور»، «سمفونی سپیده‌دم» و «پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است» اشاره کرد. دکلمه‌ای از اشعار او نیز با صدای خسرو شکیبایی منتشر شده است. از سید علی صالحی آثاری داستانی هم منتشر شده که از جملۀ آن‌ها می‌توان به رمان «مرگ پلنگ» اشاره کرد. از او همچنین اثری پژوهشی با عنوان «ققنوس در شب خاکستر» به چاپ رسیده که تصحیحی از مجموعه اشعار سیدعمادالدین نسیمی به‌همراه هفت گفتار پیرامون احوال و آثار اوست. صالحی به‌خاطر اشعارش در سال 1356 برندۀ جایزۀ فروغ فرخزاد، در سال 1389 برندۀ جایزۀ شعر نیما و در سال 1397 برندۀ جایزۀ ادبی گلاویژ (جایزۀ طلایی اقلیم کردستان) شد. او البته از دریافت جایزۀ شعر نیما امتناع کرد.