روبرتو بولانیو

روبرتو بولانیو اوالوس (Roberto Bolaño Ávalos)، متولد 1953 و درگذشته به سال 2003، داستان‌نویس، شاعر و جُستارنویس شیلیایی بود. بولانیو را به‌لحاظ سبک نویسندگی با خورخه لوئیس بورخس و خولیو کورتاسار مقایسه کرده‌اند و نیویورک تایمز از او به‌عنوان «مهمترین صدای ادبیات امریکای لاتین نسل خود» یاد کرده است. بولانیو از نسل نویسندگان موج نو ادبیات امریکای لاتین و از نویسندگان پیشگام این نسل بود؛ نویسندگانی که علیه گروهی از غولهای ادبی پیش از خود عصیان کردند. در داستانهای بولانیو دیگر از رئالیسم جادوییِ معمول در ادبیات امریکای لاتین خبری نیست. او در داستانهایش به سراغ مسائل و مضمون‌هایی از سنخ دیگر رفت؛ مسائل و مضمونهایی برآمده از شرایط اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و اقتصادی‌ای که بولانیو و همنسلانش تجربه کرده بودند. داستان‌نویسان و شاعران شکست‌خورده و آواره‌ای که در ساحت ادبیات جای چشمگیری نیافته‌ و چندان به رسمیت شناخته نشده‌اند پای ثابت بسیاری از آثار بولانیو هستند. شخصیت‌های اغلب داستان‌های او گویی تبعیدی‌های ادبیاتند که مراکز ادبی به‌نحوی آنها را از خود رانده‌اند و این نویسندگان به حواشی جهان ادبیات تبعید شده‌اند. آوارگی، سردرگمی، گمنامی، بی‌پولی، شکست، گم و ناپدید شدن، جستجو و در جایی قرار نیافتن و موقعیت‌هایی مرموز و معمایی از مضامین اصلی داستانهای روبرتو بولانیو هستند. بولانیو بیش از هرچیز به‌خاطر دو رمان حجیمش به نام‌های «کارآگاهان وحشی» و «2666» مشهور است. از دیگر آثار او می‌توان به رمان کوتاه «آنت‌وِرپ» و مجموعه داستان «آخرین غروب‌های زمین» اشاره کرد.