یاسوناری کاواباتا

یاسوناری کاواباتا (川端 康成)، متولد 1899 و درگذشته به سال 1972، داستان‌نویس ژاپنی بود. کاواباتا از نویسندگان بزرگ و تأثیرگذار ادبیات داستانی ژاپن و اولین نویسندۀ‌ ژاپنیِ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات است. او در سال 1968 این جایزه را گرفت. کاواباتا در کودکی، فقدان و مرگ عزیزانش را تجربه کرد و تلخی این تجربه با او ماند و به آثارش نیز رسوخ کرد. هنوز نُه سال هم نداشت که مادر و پدر و مادربزرگ و تنها خواهرش درگذشتند. بعدها در آثارش مرگ و تنهایی به درونمایه‌ای تکرارشونده بدل شد. کاواباتا در دانشگاه امپراتوری توکیو ادبیات خواند. یک سال بعد از فارغ‌التحصیلی‌اش از این دانشگاه، اولین رمانش به نام «رقصنده‌ی ایزو» را منتشر کرد. با این رمان خوش درخشید و توجه منتقدان را به خود جلب کرد. در همان سالی که «رقصنده‌ی ایزو» به چاپ رسید، کاواباتا و چند نویسندۀ جوان دیگر نشریه‌ای ادبی به نام «بونگه‌ئی جیدائی» (ادبیات معاصر) را منتشر کردند و طلایه‌دار جریانی تازه در ادبیات ژاپن شدند. کاواباتا یکی از مؤسسان جایزۀ ریونوسوکه آکوتاگاوا بود که معتبرترین و مهم‌ترین جایزۀ ادبی ژاپن است. او همچنین رئیس انجمن قلم ژاپن بود و از نویسندگان جوان و با استعداد حمایت می‌کرد. از جمله نویسندگانی که کاواباتا حامی‌شان بود می‌توان به یوکیو میشیما اشاره کرد. کاواباتا در سال 1972، درحالی‌که بیماری‌ای سخت او را از پا درآورده بود، با گاز به زندگی خود پایان داد. او در سخنرانی‌اش هنگام دریافت جایزۀ نوبل گفته بود: «هر چه هم انسان از جهان بیگانه شده باشد، خودکُشی راه‌حل نیست. هر اندازه انسانی که دست به خودکُشی زده باشد، درخور ستایش باشد، بسیار دورتر از قدیسان جای دارد.» از دیگر آثار یاسوناری کاواباتا می‌توان به «آوای کوهستان»، «خانۀ خوبرویان خفته»، «کیوتو (پایتخت قدیم)»، «استاد» و «قلمرو رؤیایی سپید» اشاره کرد.