رمان روستای ما، اثری است از نویسندهای ترک، با مضمون انتقادی و اجتماعی و مربوط به سالهایی است که ترکیه هنوز قدم در راه توسعه نگذاشته بود. مقال، نویسنده این کتاب، از طبقه آسیبپذیر جامعه بود، طبقهای که زیر سردرگمی و بیتوجهی دولتمرداندر سختترین شرایط زیستی به سر میبرد. به همین دلیل زبان داستانش را از میان این قشر برداشت و باعت شد هم مردم و روشنفکران و هم دنیا را با ادبیات مردمی در ترکیه آشنا کند. با اینکه دولت ترکیه چاپ این کتاب را ممنوع کرد و حتی نام روستای ذکر شده در رمان را تغییر داد ولی سرانجام دولتمردان ترکیه کوشیدند به جای نفی واقعیتها به بهسازی امور روستاها بیندیشند و توسعه و آبادانی را آغاز کنند.
در ابتدای کتاب نوشته شده است:
شرق اسم در کرده است. اینجا ناف آناطولی به حساب میآید. هرگاه به گرفتاریهایمان نظر میاندازم و میپرسم که آیا شرق میتواند بدتر از این هم باشد، مو بر اندامم سیخ میشود. اگر خانهیی برای نشستن نباشد، تنپوشی انسان را از سرما محافظت نکند و غذایی شکم را سیر نکند و اندکی سوخت در دسترس نباشد، چگونه میتوان با زمستان کلنجار رفت؟
در روستای ما از چیزهایی که بر شمردم، اثری نیست. لباس را شاید هر پنج شش سال یک بار بتوان فراهم کرد. لباسهای تهیه شده از آن نوع است که در تابستان به درد نمیخورد. پوشیدن کت زیاد معمول نیست. همه پیراهن و شلوار به تن میکنند. بعضی از مردان مسن از جایی یک کت کهنه سربازی به اندازه تن خود یافته و رنگ کرده و پوشیدهاند. زیر این کت، شلواری لااقل ده ساله و زیرپیراهنی و یا تنها زیرپوشی بر تن دارند. اکثر نعلین پوشیدهاند. خیلی کم افراد کفش دارند.
