دانشکده

دانشکده
اومرو بروکا نویسنده‌ای است که وجود ندارد. نه هیچ‌کس او را دیده و نه هیچ‌کجا کتابی از او موجود است. روزی مدیر انستیتوی ادبیات ملی در کتابخانه دانشکده‌ای که شبیه یک لابیرنت است با استبان میرو - دانش‌آموخته جوان ادبیات – از بروکا سخن می‌گوید و این آغاز داستانی است غریب و مرموز با رگه‌هایی از طنز؛ داستانی که رمان دانشکده پابلو دسانتیس روایتگر آن است.
دسانتیس در رمان دانشکده خواننده را به فضایی لابیرنت‌وار در مرز خیال و واقعیت می‌برد؛ فضایی که گوشه‌ای از آن در رمان این گونه توصیف شده است: «از روی بقایای پله‌های اصلی عمارت به طبقه اول رفتم. راه ورود به طبقه دوم بسته بود، از میان دیوارها و دهلیزهایی که با پرونده‌های رنگ‌و‌رو‌رفته ساخته شده بود و کیسه‌های انباشته از زباله، راه باز کردم. در این بخش از عمارت، بی‌نظمیِ سازمانی کاملا نمایان بود: بقایای دیوارهای فروریخته، بدون هیچ فکر و منطقی در نقاط مختلف روی هم تلنبار شده بودند. نمی‌خواهم بگویم چیز قابل‌استفاده‌ای در این مکان بوده، چون آن‌جا درهرحال خرابه‌ای بیش نبود، اما کسی هم به این فکر نیفتاده بود که آن را مرمت (گرچه ناممکن بود) و یا تخریب کند، اما تابلوهای نصب‌شده، نوارهای رنگین و کیسه‌های سیاه زباله، به‌نحوی، توجیهی برای موجودیت آن فراهم می‌کرد.
چراغ‌قوه‌ام از ترس لشگر سوسک‌ها تکانی خورد و عقب کشید. از دور صدایی می‌آمد – انگار کسی روی خرده‌شیشه‌ها می‌دوید...»
دانشکده رمانی است برخوردار از جایگاهی ویژه در سنت ادبیات معاصر آرژانتین. این رمان با ترجمه بیوک بوداغی در نشر آگه منتشر شده است.
درباره نویسنده: پابلو دسانتیس (-1963)، نویسنده آرژانتینی.