بلقیس سلیمانی

بلقیس سلیمانی، متولد 1342 در کرمان، داستان‌نویس، منتقد ادبی، مقاله‌نویس و پژوهشگر ایرانی است. سلیمانی دانش‌آموختۀ فلسفه است. او در آثار داستانی‌اش اغلب از انسان‌هایی می‌گوید که سرگذشت و سرنوشت‌شان به‌نحوی با رویدادها و مسائل و بحران‌های اجتماعی و تاریخی، به‌ویژه رویدادهای مربوط به تاریخ معاصر ایران، و نیز سنت‌های به‌جا مانده از گذشته‌های دورتر گره خورده است. گروههای سیاسی، جنگ، انقلاب و مسائل نسلی که در سالهای انقلاب و جنگ زیسته است و مخصوصاً موقعیت زنان در آن دوره از تاریخ معاصر ایران و همچنین اضطراب‌ها و بحران‌های زنان در جامعه و فرهنگ مردسالار و شکاف میان نسل‌ها، از جمله مضامین اصلی آثار بلقیس سلیمانی هستند. او همچنین در قصه‌هایش به طرح دغدغه‌هایی فلسفی می‌پردازد و به مسائل انسان‌هایی که در موقعیت‌هایی بغرنج گرفتار می‌شوند و در این موقعیت‌ها باید دست به انتخاب بزنند. از سلیمانی، به‌جز آثار داستانیِ بسیار، مقالات زیادی هم در نشریات منتشر شده است. از او همچنین چند اثر پژوهشی و غیرداستانی به چاپ رسیده است. از آثار داستانی بلقیس سلیمانی می‌توان به رمان‌های «بازی آخر بانو»، «سگ‌سالی»، «من از گورانی‌ها می‌ترسم»، «روز خرگوش» و «مارون» و از آثار پژوهشی‌اش می‌توان به کتاب «همنوا با مرغ سحر: زندگی و شعر علی‌اکبر دهخدا» اشاره کرد. از سلیمانی همچنین یک کتاب خاطرات و یادداشت‌های شخصی با عنوان «نام کوچک من بلقیس» منتشر شده است. بلقیس سلیمانی در سال 1385، به‌خاطر رمان «بازی آخر بانو»، برندۀ جایزۀ بهترین رمان بخش ویژۀ جایزۀ ادبی اصفهان شده است.