جبه خانه

جبّه‌خانه
چهار داستان از هوشنگ گلشیری. «جبّه‌خانه» مجموعه‌ای است از داستانهایی درباره کابوسها و اضطرابها و فجایع و دلواپسی‌ها و دردهای جمعی و فردی. در این داستانها با اضطراب و جنون و سرگشتگی و هراس و بغضهایی فروخورده سر و کار داریم و با جستجو و نیافتن. گلشیری در داستانهای این مجموعه بخشی از سرگذشت انسان ایرانی را روایت کرده است؛ سرگذشت انسانی مضطرب و زخم‌خورده و پریشان که میان سنت و تجدد ایستاده است. در داستان «جبّه‌خانه» که بلندترین داستان این کتاب است گلشیری خواننده‌اش را همراه با شخصیت اصلی داستان وارد خانه‌ای جنون‌زده می‌کند؛ خانه‌ای مجلل که گویا تجسم تاریخ است و زوجی در آن زندگی می‌کنند که رابطه‌شان با بازی‌هایی جنون‌آمیز پیوند خورده است و این موقعیتی غریب و هولناک را می‌سازد. سه داستان دیگر کتاب به ترتیب عبارتند از: «به خدا من فاحشه نیستم»، «بختک» و «سبز مثل طوطی، سیاه مثل کلاغ»، که داستان آخر حال و هوایی قدری متفاوت با بقیه داستانها دارد و گلشیری خود در یادداشت ابتدای کتاب درباره حال و هوای متفاوت این داستان و اینکه چرا با این وجود آن را در همین مجموعه آورده توضیح داده است. در این یادداشت درباره داستانهای دیگر کتاب هم توضیحاتی داده شده است، از جمله درباره داستان «جبّه‌خانه» که به گفته گلشیری او آن را به توصیه بهمن فرمان‌آرا نوشته بوده و قرار بوده این داستان به فیلم تبدیل شود که به دلایلی نشده.
«جبّه‌خانه» در انتشارات نیلوفر منتشر شده است.
درباره نویسنده: هوشنگ گلشیری (1379 – 1316)، داستان‌نویس، منتقد ادبی، ویراستار، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس، روزنامه‌نگار و شاعر ایرانی.
رتبه گودریدز: 3/38 از 5.