سرزمین خالی از انسان

اگر می‌خواهید بدانید كه چرا خوان کارلوس اُنِتی نام رمان خود را «سرزمین خالی از انسان» گذاشته است، به تحلیل‌های تحلیلگران و منتقدان ادبی نگاه كنید:
_ در رمان «سرزمین خالی از انسان»، خوان کارلوس اُنِتی یك‌بار دیگر چشم‌اندازی از پوچ‌گرایی زندگی شهری عاری از هر گونه معنای روحی را ترسیم می‌كند.
در «سرزمین خالی از انسان»، خوان کارلوس اُنِتی نسل بی‌قرار و بی‌ریشه‌ی روشنفكرانی را در بوئنوس آیرس كالبدشكافی می‌كند كه سودای شهرت و اعتبار در مقام هنرمند و كنشكر سیاسی در سر دارند. پدر و مادرهاشان از اروپا آمده‌اند و این نسل در آرژانتین خود را گم كرده‌اند و اكنون در خلا به سر می‌برند: نه آرژانتینی‌اند، نه اروپایی.
تحلیلگر ادبی گاردین درباره‌ی او می‌نویسد: «تجربه‌ی ادبی و نوشتاری خوان کارلوس اُنِتی حاصل او و یگانه است. خواننده پس از خواندن رمان احساس می‌کند که بعد از پشت سر گذاشتن این دنیای شبح‌گون و وسوسه‌انگیز زندگی را بهتر می‌فهمد. فرم کارش ظریف و دست‌نیافتنی است و چشم انداز منحط و غمبار. حال و هوای رمان تقلیدناپذیر است.»
كتاب «سرزمین خالی از انسان» داستان آرژانتینی‌هایی را روایت می‌كند كه تحت‌تاثیر جنگ جهانی دوم و شرایط اجتماعی و سیاسی كشورشان، دیدگاهی پوچ‌گرایانه و عاری از هر گونه عناصر معنوی پیدا كرده‌اند. آن‌ها آدم‌هایی ازدست‌رفته، پریشان و بی‌هدفند. با ارتباطات و دوستی‌هایی كه آن‌قدر سطحی و فاقد معناست كه نمی‌شود در آن رد كوچكی از برقراری یك رابطه‌ی حقیقی و انسانی را مشاهده كرد.
_ مروری بر كتاب «سرزمین خالی از انسان»
شخصیت‌های رمان «سرزمین خالی از انسان» همگی در آرزوی فرار از بوینوس آیرس و مهاجرت به جزیره‌ای به نام فارورو هستند. فارورو جایی برای فرار است. جایی برای فرار و تنفس آدم‌هایی خسته كه به تنگ آمده‌اند و حالا می‌توانند فارغ از هر مسئله‌ای نفس راحتی در این جزیره بكشند و بدون هیچ دلهره‌ای خودشان باشند. هرچند كه هر كدام از شخصیت‌های داستان به دلایلی هرگز به این جزیره نمی‌رسند.
خوان کارلوس اُنِتی در كتاب «سرزمین خالی از انسان» لزوماً به دنبال یك خط داستانی و سیر مشخص در رمان خودش نیست. در رمانِ اُنِتی بریده‌ای از اتفاقات زندگی شخصیت‌های داستان است كه فصل‌های كتاب را تشكیل می‌دهند.
سبك نوشتاری خوان کارلوس اُنِتی خاص، پیچیده و منحصربه‌فرد است، ازاین‌رو دنبال‌كردن مسیر كتاب، حوصله و وقت منسجمی را می‌طلبد. كتاب «سرزمین خالی از انسان» به‌خصوص برای آن دسته از مخاطبانی كه شیفته‌ی نثرهای داستانی پیچیده‌اند، شگفت‌انگیز می‌نماید.
كار خوان کارلوس اُنِتی در رمان «سرزمین خالی از انسان» بی‌نهایت اصیل و بی‌همتاست. بنابراین، مقایسه‌ی او با هر نویسنده‌ی دیگری دشوار خواهد بود. با این‌همه دو عامل موثر بر نوشتار او نمایان است. یكی ویلیام فاكنر است، كه اُنِتی او را در كنار بارگاس یوسا می‌ستاید. عامل دیگر تاثیری است كه از سوی پیر مرشدش رابرت آرلت پذیرفت، نویسنده‌ای آرژانتینی كه اُنِتی را در روزگار زندگی‌اش در بوینوس آیرس ارشاد می‌كرد.
خوان کارلوس اُنِتی در كار ادبی‌اش از نوآوری‌های تجددگرایی اروپا تاثیر می‌پذیرفت. ولی نشان از نمادگرایی رئالیسم جادویی نیز می‌داد كه می‌رفت سبك غالب در رمان‌نویسی آمریكای لاتین در بخش عمده‌ای از قرن بیستم شود. در رمان «سرزمین خالی از انسان»، همان‌طور كه از نامش می‌توان حدس زد، با انسان‌هایی سروكار داریم، عاری از هر گونه احساس انسانی، مسئولیت‌پذیری و مهربانی واقعی. آدم‌ها یخ زده‌اند، نگاه‌شان، حرف‌زدن‌شان، خبر از بی‌احساسی و پو‌چ‌گرایی در جهان‌بینی آن‌ها می‌دهد. نسل بی‌هویت، بی‌ریشه، كه خود را در جای مناسب خویش احساس نمی‌كند و آینده را از آن خود نمی‌داند. از همه بالاتر، در روابط خصوصی و عاطفی خود سترون و حرمان‌زده است. این، گوشه‌ای از بحران روابط انسانی، بحران در شخصیت و عواطف است كه خاص این جرگه‌ی روشنفكران اروپایی ساكن بوینوس آیرس نیست، بلكه نمونه‌ای از بحران در روابط انسانی، مشتی از خروار، از سنخ آن چیزی است كه در سراسر كره‌ی خاكی شاهد آن بوده‌ایم و هستیم.
_ درباره‌ی خوان کارلوس اونتی، نویسنده‌ی كتاب «سرزمین خالی از انسان»
خوان کارلوس اُنِتی نویسنده‌ی اوروگوئه‌ای است که از او به منزله‌ی یکی از برجسته‌ترین نویسندگان آمریکای لاتین در قرن بیستم و یکی از نیاکان رئالیسم جادویی در «دوران شکوفایی ادبی آمریکای لاتین نام می‌برند.» نام او، نه تنها به منزله‌ی نویسنده‌ای پیشگام، که همچون یکی از تبعیدی‌های پرشمار به یادها می‌ماند، زیرا مجبور شد که در دهه‌ی 70 از اوروگوئه فرار کند.
خوان کارلوس اُنِتی در 1909 در مونته ویدیو، پایتخت اروگوئه، در خانواده‌ای از طبقه‌ی متوسط چشم به جهان گشود. در نوجوانی شاد و درعین‌حال گوشه‌گیر بود. در گنجه جا خوش می‌كرد و كتاب‌ها را نمی‌خواند بلكه می‌بلعید!
پس از شماری از تلاش‌های همراه با موفقیت نسبی، اما نه چمشگیر، سرانجام در دهه‌ی 1960، موفق شد كه خود را به منزله‌ی یكی از برجسته‌ترین داستان‌نویسان اوروگوئه بشناساند. در سال 1962 جایزه‌ی ملی در ادبیات اروگوئه را دریافت كرد.
در 1974 مدت كوتاهی را در زندان رژیم دیكتاتوری نظامی گذراند. در مدتی كه در زندان بود، تنی چند از چهره‌های برجسته‌ی ادبیات آمریكای لاتین، از جمله گابریل گارسیا ماركز و ماریو بارگاس یوسا نامه‌هایی اعتراضی به رژیم اروگوئه ارسال كردند. بعد از رهایی از زندان به مادرید تبعید شد و این همراه با بیشتر شدن محبوبیت و وجهه‌ی بین‌المللی او بود. در 1980 از طرف باشگاه قلم آمریكای لاتین نامزد دریافت جایزه‌ی نوبل شد. در همان سال جایزه‌ی سروانتس را ربود كه معتبرترین جایزه در ادبیات اسپانیایی است.
_ درباره‌ی ترجمه‌ و چاپ فارسی کتاب «سرزمین خالی از انسان»
كتاب «سرزمین خالی از انسان» نوشته‌ی خوان کارلوس اُنِتی با ترجمه‌ی مصطفی مفیدی، در 287 صفحه و در انتشارات نیلوفر (سال 1401) منتشر شده است.
مصطفی مفیدی، مترجم ایرانی، از دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شده‌ است. او کار ترجمه را با برگرداندن متون علمی از سال 1342 آغاز کرده‌ است. او در دو دهه به ادبیات داستانی رو آورد. نخستین ترجمه‌ی او در حوزه‌ی رمان، «شوان‌ها»، اثر اونوره دو بالزاک است که در سال 1372 در تهران به چاپ رسیده ‌است. او از جمله مترجمانی است که به ادبیات آمریکای لاتین پرداخته ‌است. او اولین مترجم آثار ارنستو ساباتو، روشنفکر و مبارز آرژانتینی و برنده‌ی جایزهی میگل دو سروانتس و سرپرست کمیتهی حقیقت‌یاب درباره‌ی ناپدیدشدگان در رژیم نظامی دهه‌ی هفتاد آرژانتین به زبان فارسی است.
از مصطفی مفیدی ترجمه‌های بسیاری در ایران به چاپ رسیده، همچون: «رودهای ژرف» همراه با پی‌گفتاری از ماریو بارگاس یوسا، «تونل» نوشته‌ی ارنستو ساباتو، «امتحان نهایی» نوشته‌ی خولیو کورتاسار، «قهرمانان و گورها» نوشته‌ی ارنستو ساباتو، «خویشاوندان دور» نوشته‌ی كارلوس فوئنتس، «تاوان» نوشته‌ی یان مك ایوان و...