آخرین غروب های زمین

آخرین غروب‌های زمین
داستانهایی درباره نویسندگان و شاعران و گمنامان و ناپدیدشدگان. روبرتو بولانیو استاد نوشتن از داستان‌نویسان و شاعران شکست‌خورده و آواره‌ای است که در ساحت ادبیات جای چشمگیری نیافته‌ و چندان به رسمیت شناخته نشده‌اند. شخصیت‌های داستان‌های او گویی تبعیدی‌های ادبیات‌اند که مراکز ادبی به نحوی آنها را از خود رانده‌اند و این نویسندگان به حواشی جهان ادبیات تبعید شده‌اند. آوارگی، سردرگمی، گمنامی، بی‌پولی، شکست، گم و ناپدیدشدن، جستجو و در جایی قرار نیافتن از مضامین اصلی داستانهای بولانیو هستند. این مضامین را در مجموعه داستان آخرین غروب‌های زمین او نیز می‌بینیم. بولانیو از نسل نویسندگان پُست‌بومِ آمریکای لاتین است؛ نویسندگانی که علیه غولهای ادبی پیش از خود عصیان کردند و گفتند دیگر نمی‌خواهند به شیوه نویسندگان دوره شکوفایی ادبیات آمریکای لاتین بنویسند. در داستانهای بولانیو دیگر از رئالیسم جادوییِ معمول در ادبیات آمریکای لاتین خبری نیست و از سبک و سیاق دیگر نویسندگان متعلق به عصر طلایی ادبیات این سرزمین نیز. بولانیو در داستانهایش به سراغ مسائل و مضمون‌هایی از سنخ دیگر می‌رود. مسائل و مضمونهایی که برآمده از شرایط اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و اقتصادی‌ای است که او و همنسلانش تجربه کرده‌اند. آخرین غروب‌های زمین شامل سیزده داستان است به نامهای: «سنسینی»، «هنری سیمون لوپرنس»، «انریکه مارتین»، «ماجرایی ادبی»، «تماس تلفنی»، «خنزرپنزری»، «موریسیو سیلوا ملقب به چشم»، «گومز پلَسیو»، «آخرین غروب‌های زمین»، «روزهای 1978»، «سرگردان در فرانسه و بلژیک»، «دندان‌پزشک» و «فهرست».
مجموعه داستان آخرین غروب‌های زمین با ترجمه پوپه میثاقی در نشر چشمه منتشر شده است.
درباره نویسنده: روبرتو بولانیو (2003 – 1953)، داستان‌نویس، شاعر و مقاله‌نویس شیلیایی.