کوری

کوری
رمانی استعاری و آخرزمانی دربارة اپیدمی کوری در یک شهر و مصائب ناشی از آن. ژوزه ساراماگو در رمان کوری داستان شهری را روایت می‌کند که مردم آن به نوع غریبی از کوری مبتلا می‌شوند. چشم مبتلایان سالم است اما چیزی نمی‌بینند و برخلاف نوع رایج کوری که همه چیز پیشِ چشم سیاه می‌شود، پیشِ چشم کورهای این رمان همه چیز سفید می‌شود. کورها را به آسایشگاهی می‌برند تا بیماری‌شان به دیگران سرایت نکند. پزشک معالج کورها نیز خود مبتلا به کوری و به آسایشگاه برده می‌شود. همسر دکتر هم برای آنکه کنار شوهرش باشد خود را به کوری می‌زند. کوری به تدریج عواقب هولناکی به بار می‌آورد. کورها برای بقا به جان هم می‌افتند. به دنبال ماجراهایی آسایشگاه به آتش کشیده می‌شود و کورها به شهر می‌ریزند و متوجه می‌شوند مردمِ بیرونِ آسایشگاه نیز کور شده‌اند. شهر به هم ریخته و همه جا قحطی و گرسنگی حاکم است. تنها زنِ دکتر کور نشده و همچنان می‌بیند و ضمن اینکه شاهد فاجعه است به هر دری می‌زند تا مردم را نجات دهد و کمک‌شان کند. او مردم را از این حقیقت آگاه می‌کند که جز خودشان هیچ نیرویی نمی‌تواند از این وضع نجاتشان دهد و آنها باید فکر خود را رشد بدهند و به آگاهی برسند تا نجات یابند. ساراماگو در این رمان با خلق جهان و موقعیتی استعاری و تمثیلی مسائل انسان و جامعۀ معاصر را بیان می‌کند.
ترجمۀ مهدی غبرایی از رمان کوری در نشر مرکز منتشر شده است.
دربارة نویسنده: ژوزه ساراماگو (2010 – 1922)، داستان‌نویس پرتغالی و برندة جایزة نوبل ادبیات سال 1998 میلادی.