در تودرتو

درتودرتو
سربازی در شهری غریب به جست‌وجوی نشانی‌ای، تا بسته‌ای را به کسی برساند. جهانی فشرده‌شده در اشکال و زوایا و خطوط هندسی. قصه‌ای که نقل نمی‌شود، بلکه گویی از طریق نشانه‌ها پیشِ چشم خواننده ساخته می‌شود. آلن روب – گری‌یه، که از بنیانگذاران و نظریه‌پردازان و چهره‌های شاخصِ رمان نو است، در رمان درتودرتو به دنبال استعاره و تمثیل ساختن از اشیاء و مکان‌ها و حوادث نیست، بلکه، چنانکه خود در یادآوری ابتدای رمان توضیح داده است، می‌خواهد از «واقعیت مادی تمام عیار» بنویسد. درتودرتو قصه‌ای است سخت متأثر از ساز و کار سینما و عالمِ تصویر.
اینک سطرهایی از این رمان: «هر قدر سرباز جلوتر می‌رود، بیشتر حس می‌کند که انگار آن هیکل عقب می‌رود. اما یکی از درهای سمت راست باز مانده است. وانگهی رد پاها نیز در آنجا قطع می‌شود. کلیک. تاریکی. کلیک. نور زرد سرسرای باریکی را روشن می‌کند. کلیک. تاریکی. کلیک. سرباز می‌بیند که بار دیگر در اتاق چهارگوشی است که اثاث آن یک کمد است، یک میز و یک نیمکت تختخواب‌شو. میز پوشیده از رومیزی مشمّع شطرنجی است. بالای کمد، عکس سربازی در لباس رزم به دیوار نصب شده است. سرباز به‌جای آنکه پشت میز نشسته یواش‌یواش مشغول نوشیدن شراب و دندان‌زدن به نانش باشد، روی تخت دراز کشیده است. چشم‌هایش را بسته، مثل اینکه خواب است. سه تن دور او بی‌حرکت ایستاده‌اند و بی‌آنکه حرفی بزنند به او نگاه می‌کنند: یک مرد، یک زن و یک کودک.»
رمان درتودرتو با ترجمۀ منوچهر بدیعی در انتشارات نیلوفر منتشر شده است.
دربارة نویسنده: آلن روب – گری‌یه (2008 – 1922)، داستان‌نویس، فیلمساز، مقاله‌نویس و منتقد فرانسوی.