عبدالله کوثری

عبدالله کوثری، متولد 1325 در همدان، مترجم، شاعر، ویراستار، مقاله‌نویس و منتقد ایرانی است. کوثری دارای لیسانس اقتصاد از دانشگاه ملی ایران (دانشگاه شهید بهشتیِ فعلی) است. او ابتدا بیشتر در حوزۀ اقتصاد ترجمه می‌کرد، اما بعدها به ترجمۀ ادبی رو آورد و به یکی از مترجمان ادبیِ مطرح در ایران بدل شد. کوثری ترجمۀ ادبی را زمانی که کارمند کتابخانۀ دانشگاه ملی ایران بود، با خواندن ترجمه‌های مترجمانی چون محمد قاضی، نجف دریابندری، محمود اعتمازاده (م. ا. به‌آذین) و رضا سیدحسینی، آموخت. او کار ویراستاری هم انجام داده و در دوره‌ای ویراستار فصلنامۀ «مترجم» بوده است. اولین رمانی که کوثری ترجمه کرد رمان «آنتوان بلوایه» از پل نیزان بود. این ترجمه مورد تحسین رضا سیدحسینی، که خود از مترجمان ادبیِ چیره‌دست بود، قرار گرفت. از سال 1364 کوثری به‌طور جدی‌تر مشغول ترجمۀ ادبی شد. رمان «آئورا»ی کارلوس فوئنتس دومین رمانی بود که ترجمه کرد و این آغاز ترجمه‌هایش از ادبیات امریکای لاتین بود. اولین آشنایی‌ او با ادبیات امریکای لاتین از طریق خواندن ترجمۀ سروش حبیبی از رمان «انفجار در کلیسای جامع» آلخو کارپانتیه بود. از دیگر ترجمه‌های عبدالله کوثری می‌توان به کتاب‌های «سور بُز»، «گفت‌وگو در کاتدرال»، «پوست انداختن»، «جنگ آخر زمان»، «ریچارد سوم»، «باغ همسایه» و «حکومت نظامی» اشاره کرد. کوثری چندبار برندۀ جایزۀ کتاب سال ایران شده است. او همچنین در سال 1397، در نظرسنجی «مترجم محبوب من»، از سوی مخاطبان به‌عنوان محبوب‌ترین مترجم بالای پنجاه سال انتخاب شد. از کوثری مقالات و نقدهایی هم در نشریات مختلف به چاپ رسیده است. کوثری دستی هم در شاعری دارد. او سرودن شعر را بسیار پیش از کارِ مترجمی آغاز کرده و اولین شعرش را در نوجوانی و وقتی چهارده سال داشته سروده است. کتاب «با آن سوار سُرخ» از جمله دفتر شعرهای منتشرشده از عبدالله کوثری است.